Vandaag een prachtige dag. Volop zon. Net als de laatste weken komt de wind uit het noorden. Het noordwesten wel te verstaan. De eerste helft van de rit gaat zoals te doen gebruikelijk tegen de wind in. Een grote groep vandaag. Wel 22 man waaronder Jouke de filiaalhouder van de fietsvrienden in Groningen. Hans is ook weer van de partij. Hij zit in de opbouw en zal halverwege de rit de groep verlaten en zijn eigen ronde afmaken. Onze grote blauwe smurf (Bert) ontbreekt vandaag. Hij meldt zich al vroeg in de morgen af; “niet lekker”. We zullen hem volgende week eens grondig ondervragen of het niet te wijten was aan een te gezellige post corona avond. Ook onze rijdende banketbakker en Bas ontbreken vandaag wegens verplichtingen in het buitenland.
De groep rijdt gezellig kletsend richting Castricum. Al snel wordt het ondanks het vroege tijdstip duidelijk dat er meer mensen zijn die het te lang binnen zitten maximaal willen compenseren door lekker buiten van het mooie weer te genieten. Lopers, racefietsen, elektrische fietsen kortom van alles beweegt zich over het fietspad. Dat houdt vanaf Castricum voor ons in dat we voortdurend signalen doorgeven en roepen om de medegroepsleden te waarschuwen over wat er aankomt. Wel weer ff wennen. Niet alleen de beenspieren worden dus getraind maar ook de armspieren en de stembanden. Het plaatje wordt steeds completer; een soort van all-inclusive groepsrit.
Via Bergen belanden we in het duingebied boven Schoorl. Daar wijken we ff van de route af maar Stephan improviseert ons toch deskundig richting het begin van de Hondsbosche Zeewering. De kop wordt regelmatig afgewisseld maar Stephan gebruikt de rit om met zijn nieuwe zwarte ros even maximaal te genieten van de inspanning. Vrijwel de gehele heenweg is hij voorop te vinden. Petje af hoor!!
Op de Hondsbosche Zeewering ligt een prachtig fietspad met een fantastisch uitzicht over zee. Tegelijkertijd betekent dat vandaag ook dat we daarmee vol in de wind komen te rijden. Hoewel het tempo er lekker in zit biedt de beschutting van de grote groep voor degenen die dat willen toch de gelegenheid om er echt een dagje vrijuit van te maken. Stephan kan het bij Petten dan ook niet laten om sommige groepsleden hier even pestend op aan te spreken. De meesten halen lachend hun schouders op maar er is natuurlijk altijd wel een groepslid die even doorhaalt met tegengas geven. Heerlijk !!! en zo krijgen behalve de armspieren en stembanden ook de lachspieren nog even een training. Het all inclusive concept wordt wel maximaal ingevuld zo!! Toch dient er wel aangetekend te worden dat sommige zaken die serieuze aandacht nodig hebben ook wel eens onder het mom van een grap in de groep gebracht worden. Goed blijven luisteren dus. Gelukkig is dat vandaag niet het geval. Bij St Maartenszee draaien we landinwaarts richting het Noord Hollands Kanaal. Daar is de vlotbrug gestremd en is er een klein pontje voor in de plaats gezet. Je hoeft geen hogere wiskunde gestudeerd te hebben om te concluderen dat het laadvermogen van de pont en het (over)gewicht van de groepsleden een ongelukkige combi vormen. Het zal wel enkele keren met de pont vergen voordat we de weg weer gezamenlijk kunnen vervolgen. We draaien dus eerst voor de pont zuidwaarts om verderop een oversteekplaats te zoeken. Het lukt even verderop. Gelukkig maar want onze koffiestop ligt aan de overkant en aan het gemopper uit de groep te horen zijn er wel een paar serieus aan koffie met appeltaart toe.
We bereiken onze bestemming Hotel De Brugwachter waar we op het terras zeer gastvrij worden ontvangen. Zoals te doen gebruikelijk wordt de bestelling op de militaristische “fietsvrienden wijze” efficiënt opgenomen. “Mannen luisteren!!”. Het is altijd weer leuk te zien hoe (positief verrast) de horeca uitbaters die ons voor het eerst ontvangen hierop reageren. De koffie en het gebak worden snel geserveerd maar we zitten eigenlijk zo lekker dat we een excuus zoeken om nog niet te vertrekken. Dat vinden we in het bestellen van een tweede kop koffie. Dat biedt ons nog ff de gelegenheid om heerlijk van de zon en het groepsgebeuren te genieten op het zonovergoten terras. Eindelijk zomer. Uiteindelijk komt er aan ons verblijf bij “De Brugwachter” toch een einde.
We stappen op en zoeken het Noord Hollands Kanaal weer op. Hoewel het eerste stuk als fietspad wordt aangegeven ziet het er in werkelijkheid toch heel anders uit. De benaming gravelroute zou meer op zijn plaats zijn geweest. Betonplaten en kiezels wisselen zich af. Uiteindelijk belanden we toch weer op de geplande route op de West-Friese Omringdijk richting Koedijk.
Daar is het altijd opletten geblazen vanwege de grote hoeveelheid verkeerspalen en heuvels. Deze zijn bedoeld om de fietsers te beschermen maar bij een groep als de onze heeft het als het tegenzit het tegenovergestelde effect. Oppassen geblazen. Gelukkig slaan we ons hier ook weer druk gebarend en roepend doorheen. Voorbij Alkmaar hebben we nog een kleine hindernis in de vorm van een wegopbreking. Het begint op sommige plekken in de groep nu wel hier en daar te kraken. De conditie is, zoals in het vorige stukje al besproken, nog niet bij iedereen op peil. Jouke realiseert zich dat het regelmatige contact met de groep toch iets anders is als trainen met de groep. “Ja ik zal nu maar zeggen dat ik het niet trek voordat je het in het verslag plaatst !!:” roept hij nog hoopvol. Helaas bij deze; er is geen ontkomen aan het faire maar harde verslag van uw rijdende reporter. De vorm van Mark is overeenkomstig de staat van zijn fiets. Er zijn hier en daar wel wat verbeteringen noodzakelijk. Ronald probeert dapper stand te houden maar moet wederom erkennen dat de lange afstand en het groepstempo nog steeds iets te hoog gegrepen zijn. We doen nog een poging om hem in het derde wiel naar het einde te brengen maar dat lukt net niet helemaal. Desondanks doet hij bij de brug nog een dapper Hinnetje. Dit perst echter, ik wil haast zeggen wederom, de laatste lucht eruit en hij voltooid geheel zelfstandig het laatste gedeelte van de route. Na de Kogerpolderbrug gaan we direct rechtsaf richting Oostknollendam. Wat een weelde om door de groep voor de deur afgezet te worden.
Op de brug voor Residence Marcinello te Oostknollendam wacht ik nog even om er zeker van te zijn dat de achterblijvers uiteindelijk weer goed thuiskomen. Ze passeren met tussenpozen op eigen tempo en het ziet er naar uit dat het allemaal goedkomt.
Volgende week weer een uitdagende rit van 130 km op het programma richting Hippolytushoef. Dat moet gezien de kilometers die we de afgelopen weken gemaakt hebben wel lukken.
Uw rijdende reporter houdt u uiteraard op de hoogte.
