De herfst is ingetreden in Nederland. Dit heeft zich de afgelopen week geuit in harde, soms stormachtige wind en hoosbuien. In sommige delen van Nederland zelfs in de vorm van windhozen met alle gevolgen van dien. Maar niet vandaag. De weergoden zijn ons goed gezind en dat is ook aan dan ook te merken aan de opkomst van rond de 20 man. Rekening houdende met een strandploeg en een MTB ploeg die afzonderlijk hun weg zoeken een ruime opkomst.
We vertrekken klokslag 08.30 uur en Gerben komt nog op het laatste moment de bocht omzeilen om bij de Bartelsluis aansluiting te vinden. Hij pakt meteen met onze fietsdirigent Stephan de leiding. De oranje fanfare rijdt er in gestaag tempo achteraan. Ondanks de aanvankelijke frisse temperatuur is het genieten geblazen. Helemaal als de zon nog een duit in het zakje doet waardoor de stramme ledematen in de soepele modus komen. Het is niet druk onderweg. Dat is fijn want de route brengt ons vandaag naar Driemond. Dat betekent altijd weer de niet te vermijden strijd met de urban jungle waarin de vele ontmoetingen met wandelaars, fietsers en andere weggebruikers altijd weer de nodige uitdagingen vormen. Gaat hij nu wel links of gaat hij nou rechts? De tegenligger zal ons toch wel gezien hebben? Als deze dame maar niet plotseling van de stoep afstapt. Zal hij de bel wel gehoord hebben? Dat zijn allemaal vragen die door je hoofd heen spelen. Helemaal als je op kop rijdt want dan is de hele groep afhankelijk van je inschatting.
Maar het gaat prima door Amsterdam Noord heen en we nemen de Schellingwouderbrug om aan de overkant van het IJ onze weg te kunnen vervolgen. Daar treffen we een brug die zojuist geopend wordt om een zeilboot door te laten. Nou ja.. het is ff niet anders. Geeft de gelegenheid voor een mooi momentje om rustig bij te kletsen en van het najaarszonnetje te genieten. De brug sluit weer en we verwachten onze weg weer te kunnen vervolgen. Maar schijn bedriegt. Na 5 minuten met zijn allen naar een op het oog gesloten brug te hebben gestaard komt uiteindelijk de lokale brugwachter uit zijn hokje met de mededeling dat we maar beter kunnen omkeren omdat het brugdek zich niet heeft vergrendeld.
Praktisch aangelegd als we zijn suggereren we dat we wel ff onder de bomen doorkruipen. De brug is immers toch neergelaten. Hij reageert hierop als door een bij gestoken. Of we gek geworden zijn en of we soms zwaar in de problemen willen komen met onze bizarre opmerking. Ook doen we de suggestie aan de hand om de brug nog een keer open en dicht te doen. Een soort reset zeg maar. De brugwachter is zelf inmiddels ook kennelijk aan een reset toe want dit doet de situatie geen goed. De brugwachter beschikt niet over de bekende Amsterdamse humor en deelt ons mede dat hij niet gek is. Daarop antwoorden wij natuurlijk bevestigend, het zou immers raar zijn om een brugwachter aan stellen die niet bij zijn volle verstand is, maar we delen hem toch wel onze conclusie dat hij wel een tikkeltje saggerijnig is. Dit doet zijn humeur helemaal geen goed. Hij loopt het huisje in en slaat de deur met een klap achter zich dicht. Daar staan we dan. En nu?. In eerst instantie wachten we geduldig af. Aan de overkant is er een fietser die uiteindelijk de beslissing voor ons neemt door onder de slagbomen door te kruipen en zijn weg te vervolgen. Goed voorbeeld doet goed volgen dus wij ondernemen hetzelfde. De brugwachter is onze opmerkingen nog niet vergeten en roept achter ons aan dat de politie al onderweg is. Hoewel ongetwijfeld serieus bedoeld zien wij er de humor er wel van in. In ieder geval iets om in het verslag te schrijven hetgeen bij deze is gebeurd.
Onder Amsterdam, vlakbij Weesp draaien we met een krappe bocht een tunnel in. Volledig verrast rijden we een laag van circa 30 cm water in. Die hadden we ff niet zien aankomen anders hadden we zeker onze oranje Fietsvrienden bad eendjes meegenomen. Gelukkig rijdt Gerben voorop. Hij heeft de meeste ervaring met watersport. Onder zijn bezielende leiding weten wij uiteindelijk zonder een al te nat pak aan te meren aan de overkant van de tunnel. Het leek allemaal zo’n rustig najaarsritje te worden vanmorgen. Zo zie je maar weer never a dull day.
Voorbij Weesp draaien we wordt de focus gezet op het koffiepunt Kaap Amsterdam gelegen in het niemandsland bij de kop van de Zeeburgertunnel. Ondanks een voorbereidend belletje van Stephan zijn ze daar toch nog een beetje verrast door de “overval” van de oranje brigade uit Wormer. Geen punt; we nemen gewoon ff langer de tijd. Normaal gesproken loont zich ons geduld maar in dit geval niet helemaal. De koffie wordt afzonderlijk, voorafgaand, geserveerd van de taart. Dit is op zich niet zo’n probleem als hij warm zou zijn maar we blijken snel de koffie op te moeten drinken om deze nog enigszins op temperatuur tot ons te kunnen nemen en ijsvorming te voorkomen. Dit thema gaat ook op voor de appeltaart maar dan andersom. Deze heeft meer kenmerken van appelijs dan van de verwachte zoete traktatie die wij het liefst zo uit de over tegemoet zouden zien. En als slagroom op de taart van ons culinaire avontuur krijgen degenen die slagroom hadden besteld een portie slagroom waarbij je jezelf afvraagt of de kok wel zijn lenzen ingedaan had deze morgen. Een nauwelijks waarneembare portie slagroom tegen een, naar later blijkt, een absoluut waarneembare prijs.
Gelukkig hebben we als groep voor grotere uitdagingen gestaan. We laten ons niet van de wijs brengen en vervolgen onze weg via…. ja…….de Schellingwouderbrug. Zal de brugwachter alweer een beetje zijn geland? Of zal hij in de duidelijk waarneembare oranje groep aanleiding zien om de bomen even spontaan dicht te doen een de brug even te openen? We maken er natuurlijk grapjes over maar het is alsof de duvel er mee speelt. De rode licht beginnen te knipperen en de bomen sluiten zich, voor het gevoel, tergend langzaam. De zoete wraak van de brugwachter. We kunnen hem vanwege het spiegelende glas niet waarnemen maar hij moet schuddebuikend op zijn stoeltje zitten. Gelukkig blijkt het maar weer een enkele boot en kunnen we snel onze weg vervolgen. We zwaaien nog vrolijk naar de brugwachter en tot onze verbazing zwaait hij enthousiast terug. Eind goed al goed. Of zwaaide hij nu met al zijn vingers ingetrokken behalve zijn middelvinger. Enfin doet er niet toe…..door gaat de oranje trein.
Bij Purmerend zetten we Rob P thuis af en we naderen het einde van de rit via de Noorderweg in de Wijdewormer. Normaal gesproken wordt deze grotendeels op een matige snelheid gereden en het laatste stuk op vol gas. Echter vandaag heeft Steef andere plannen. Het tempo gaat al in het begin naar 35 + en gaat tot het einde niet meer naar beneden. Dit trekt de boel wel uit elkaar omdat er ook nog een kleine tegenwind is en we niet breeduit kunnen rijden.
Maar zoals te doen gebruikelijk wachten we aan het einde weer keurig op elkaar om door de Enge Wormer de rit met zijn allen af te hechten. We kunnen weer terugkijken op een prachtige najaarsrit met een aantal opmerkelijke zaken. Tot de volgende keer !!
Marcinello uw rijdende reporter