Beste Fietsvrienden,
Ja… het is weer zo ver!! Op speciaal verzoek van onze teamcaptain is het weer tijd voor een verslag van onze epische rit op 1 oktober. Deze afsluitende “ lange” tocht van het wegseizoen zal de boeken in gaan als een mix van avontuur, humor en ‘bijzondere’ gebeurtenissen.
Leun maar lekker achterover en geniet van het verhaal van onze wederom bijzondere dag.
We begonnen met stralend weer, de zon aan de hemel en een briesje dat perfect was voor fietsen. Kortom, de ideale fietsomstandigheden.
Maar niet iedereen was in topvorm. Sommigen van ons hadden een zware zaterdagavond achter de rug, wat zich vertaalde naar een paar afwezigen aan de startlijn. Ik heb beloofd geen namene te noemen dus W.W. dat doen we dan ook niet.
Snel na de start rijdt Mark als een dronken slalomskiër door de Enge Wormer. Dit deed ons ernstig vermoeden dat hij had deelgenomen aan de alcoholische activiteiten van de zaterdagavondploeg. Bij nader onderzoek blijkt het een forse slag in zijn wiel te zijn. Einde oefening en helaas huiswaarts voor Mark dus.
De Brug bij Zeeburg wil zowel op de heen als de terugweg een stukje van onze aandacht. Dit net zoals de brugwachter bij Weesp. Zij krijgt het voor elkaar om ons een minuut of twintig te laten wachten voor slechts één boot. Lekker zeg !! Gelukkig doet het allemaal geen afbreuk aan de sfeer en we kletsten gezellig met onze mede wachters.
Onze koffiepauze vindt plaats in Abcoude bij De Eendracht. We genoten van het zonnetje aan grote tafels en lieten ons verwennen met kwark- en appeltaart. Uiteraard had Ronald H, die sinds een lange tijd weer van de partij was, zijn eigen traktatie in de vorm van de inmiddels alom bekende krentenbollen meegenomen.
Maar geen echte rit zijn zonder een beetje drama. Op een gegeven moment, bij een verkeerslicht in Diemen, maakte Jan een perfect uitgevoerde slow-motion val. Gelukkig bleef de schade beperkt tot een geschaafde knie en een licht gekneusd ego.
Even later, slechts vijfhonderd meter verder, kreeg Jaap een lekke band. Marcel sprong in als plaatsvervangend chef technische dienst, maar veroorzaakte meteen een nieuw lek in het verse exemplaar.
Waar is Ed vraag je je misschien af. Ed was afwezig vanwege zijn schouderoperatie en werd direct gemist. De volgende dag hoorden we dat Ed zijn nieuwe bionische schouder middels een tweede operatie werd vervangen voor een groter exemplaar. Gelukkig viel alles onder de garantie (hij had het bonnetje nog).
Naarmate de rit vorderde, werd Wim v ‘t V steeds onrustiger. Het bleek dat hij zijn medicatie, Ritalin, was vergeten in te nemen. Vanuit de groep werd gesuggereerd dat hij snel een
herhalingsreceptje bij de apotheek moest halen, want zijn lawaai-niveau was merkbaar gestegen.
Bijna thuis aangekomen, ging het sprintershek open op de Noorderweg in de Wijde Wormer, maar tot onze verbazing zagen we onze Wim niet vooraan. Misschien had hij te veel energie verspild met zijn ge o.h. onderweg.
En zo sloten we de laatste “lange” rit van het seizoen af, met een lach en een traan van het lachen. Zeker nadat Wim nog even aan Joep had gevraagd of hij niet even wat minder lawaai kon maken. Voelt een beetje als iets met pot en ketel.
Nu gaan we de winterperiode in, waarin de groep zich verspreidt over weg, gravel, duinen, bossen en strand.
We kunnen terugkijken op een prachtig seizoen en willen iedereen bedanken die heeft meegereden en heeft bijgedragen aan de sportieve gezelligheid.
Uw rijdende reporter kijkt nu al uit naar 2024. Wie weet wat voor avonturen ons dan te wachten staan!
Met lachende groeten,
Marcinello
