Verslag

Een mooie rit (of toch niet)

Zondagmorgen 21 juni; fantastisch weer en groepsgewijs vertrek vanaf de brandweerkazerne. Dat voelt toch wel weer lekker om iedereen, al is het op 1,5 meter, weer eens bij elkaar te zien.

Het weer is fantastisch. De zon schijnt volop en er is een matige wind uit het zuiden.

Joep is ook weer van de partij. Deze week gaat hij voor de volle rit. Zijn vrouw kon de humor van de opmerking van de vorige week (zoals te verwachten) wel inzien.
We vertrekken in kleine groepen van maximaal 4 personen voor een rit die ons via het Twiske en Amsterdam naar de Haarlemmermeer leidt. Koffie staat gepland bij het gemaal in Cruquius.

De stemming zit er goed in en we vorderen gestaag tot de Schellingwouderbrug. Hier treffen we een geopende brug en de groepen komen ongewild bij elkaar. Nadat de brug weer gesloten is vertrekken we weer in shifts om de uitdaging, want dat is het op de racefiets in Amsterdam, met de urbane omgeving aan te gaan.

Bij de Middenweg steken we over en klinkt er een vreemd geluid bij de fiets van uw rijdende reporter. Het blijkt dat er een pen in de steekas is afgebroken. Edwin G, groepsgenoot en technisch expert, kijkt er even naar en concludeert snel dat ook hij hier niet veel mee kan onderweg.
Dat is ff balen zeg. Net op een derde van de rit en niet meer verder kunnen. Helaas zit er niets anders op dan het thuisfront maar vriendelijk te vragen om invulling te geven aan de vaderdaggedachte en mij even op te halen.

De rest vervolgt zijn weg.

Daar zit je dan in je snelle oranje tenue aan de kant van de weg. Meerdere keren wordt door vriendelijke Amsterdammers gevraagd of ik hulp kan gebruiken en of alles goed gaat. Wel een verademing hoor om eens positieve ervaring te hebben na de frequente “ Coronacommentaren” de afgelopen maanden.
Tijdens het wachten overdenk ik het eerste half jaar 2020 van de fietsvrienden. We kunnen concluderen dat het niet bepaald een saai jaar is tot nu toe.

De Corona heeft onze bezigheden behoorlijk beinvloed. Verschillende geplande ritten zoals de openingsrit en de Ronde van Noord Holland zijn niet doorgegaan. Ook aan onze ondersteuning van het goede doel de Ronald Mc Donald huizen kunnen we dit jaar helaas geen invulling geven. Volgend jaar maar dubbel dan zou ik zeggen!! Zelfs de jaarlijks terugkerende fietstrip naar het buitenland hebben we moeten cancellen.

Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan en we hebben de afgelopen maanden toch zowel individueel als in groepsverband oplossingen gevonden om met onze favoriete sport bezig te blijven.

Stephan en Dennis hebben zich wekenlang ingezet om ritten uit te zetten voor tweetallen om iedereen toch gemotiveerd te houden en de groepsgedachte in stand te houden. Chapeau mannen; goed gedaan!! Ook dank natuurlijk aan iedereen die hierbij ondersteunend is geweest door het faciliteren van bijvoorbeeld een tussenstop en het ter beschikking stellen van versnaperingen en koffie.

Als je zo in de groep rijdt kom je er ook wel achter dat het fietsen een belangrijke uitlaatklep is voor de hobbels die je in het leven tegenkomt. Ik weet dat er een aantal groepsleden dit jaar behoorlijk bezig is geweest met hun eigen gezondheid en die van familieleden.

Toch altijd weer goed om te zien dat sporten dan even de gelegenheid geeft om de gedachten op te schonen en de strijd weer aan te gaan. Uiteraard spelen de groepsleden daarbij ook een rol. Soms met een luisterend oor maar soms ook met een relativerende opmerking of humor. Sport verbroedert gaat binnen de fietsvrienden zeker op !!

De andere kant dient ook even belicht te worden. Ik durf met de hand op het hart te zeggen dat wij er vanaf het begin van de Coronacrisis alles aan gedaan hebben om onze sport zo veilig mogelijk te beoefenen. Niet alleen voor onze groepsleden maar uiteraard voor iedereen in de omgeving. Gelukkig hebben we hiervoor onderweg waardering gehad maar zijn we de afgelopen maanden ook wel tegen frustaties aangelopen. Sport verbroedert ging niet altijd voor iedereen op zal ik maar zeggen.

Enfin er is licht aan het eind van de tunnel dus laten we naar dat soort zaken maar niet teveel meer terugkijken.

Vooruitkijken is veel leuker. Het lijkt er vooralsnog op dat we binnenkort weer in steeds grotere groepen kunnen gaan rijden en dat we weer (nog) leuke(re) ritten kunnen gaan plannen. Daar zijn we met zijn allen inmiddels wel weer aan toe.

Mijn gedachten worden onderbroken door de hulptroepen die inmiddels zijn gearriveerd.
Fiets achterin en op naar huis.

Thuis aangekomen een kop koffie en toch nog maar een ronde op de reservefiets (pekelfiets) om gehoor te geven aan de gezonde fietsverslaving.

Na deze ronde blijkt over de app dat de groep weer een fantastische rit achter de rug heeft met een “lekkere” stop in Cruquius en een overtocht met mondkapje op de pont.

Dat laatste levert weer bijzondere foto’s op die je doen afvragen waar die mondkapjes in hemelsnaam van gemaakt zijn. Je kunt het zo gek niet bedenken; varierend van een bloemetjesgordijn tot exemplaren die meer weg hebben van een half verbouwde onderbroek. Dit zal zeker tot de nodige opmerkingen hebben geleid die ik helaas voor dit verslag niet heb kunnen registreren. Volgende week maar weer.

Fijne week,

Marcinello uw rijdende reporter.