Even een berichtje tussendoor van de rijdende reporter Marcinello. We zitten inmiddels alweer in de derde week van de maatregelen. Het lijkt erop dat de meeste Nederlanders hun ritme een beetje beginnen te vinden. Dat geldt zeker voor de fietsvrienden. Als ik de activiteiten op Strava volg dan wordt er ondanks alle moeilijkheden behoorlijk gefietst. Natuurlijk houdt iedereen er daarbij rekening mee dat er niet groepsgewijs gefietst wordt.
De afgelopen week heeft de rijdende reporter in de voorjaarswind ook de nodige kilometers weggetrapt. Gisteren een spontane rit gemaakt met Edwin G en we kwamen beiden met een mix van verwarring en ergernis terug. Er waren wel heel veel mensen die een mening hadden over twee in het oranje geklede renners die naar hun mening te dicht bij elkaar rijden. Het begint al heel snel in de omgeving van Zaandam. Een dame komt ons al rennend, althans een goede poging daartoe, tegemoet. Het is overduidelijk dat het geen ervaren loopster betreft. De schoenen zien er nog wel heel nieuw uit. Het is dat we geen prijskaartje kunnen zien anders hadden we gedacht dat ze zo uit de winkel haar rondje was gaan lopen. 30 meter van ons verwijderd begint ze hevig met haar armen te gebaren. Het is een niet onaantrekkelijke dame dus ik besluit spontaan terug te zwaaien. Ze zwaait nog harder. Zal er iets aan de hand zijn? Dichterbij gekomen begint ze luid te roepen “1,5 meter”. Dat lijkt me toch een beetje ingewikkeld op een fietspad van 2 meter breed waar we allebei gebruik van willen maken. Nadat we de dame gepasseerd zijn kijken we elkaar met enige verbazing aan. We halen allebei onze schouders op en besluiten onze rit niet te laten beïnvloeden door iemand die kennelijk leidt aan een overduidelijk gebrek aan gevoel voor afstand. Verderop in Amsterdam gebeurt het ons nog een keer met tegemoetkomende fietsers. We kijken vertwijfeld om ons heen. Is er misschien iemand ongemerkt achter ons gaan rijden. Nee toch niet. Uiteindelijk komen we met gemixte gevoelens thuis.
Enigszins geërgerd is misschien beter uitgedrukt. We hebben immers de hele weg met zijn tweeën gereden en zoveel als mogelijk geprobeerd afstand van andere weggebruikers te houden. Kennelijk hebben we toevallig een aantal mensen getroffen die de ergernis van een week binnen zitten op een aantal opvallende, in het oranje gestoken fietsvrienden, hebben botgevierd. Vanmorgen met Joep een ronde gedaan. Ik deelde bij aanvang hetgeen ons gisteren was overkomen. Zoals te verwachten haalde Joep zijn schouders op met de woorden “we zien wel”. Kennelijk heeft het goede weer gelukkig vandaag een positieve invloed op de medeweggebruikers want ondanks hetzelfde weggebruik als gisteren troffen we onderweg geen enkele ergernis. Gelukkig maar!! Wat een mooie dag. Op Strava is te zien dat bijna alle fietsvrienden een rondje hebben gemaakt. Ook Dennis heeft na een lange periode van afwezigheid de opgaande lijn weer te pakken. Het lijkt erop dat we weliswaar gescheiden rijden maar in gedachten nog steeds een homogene groep van fietsvrienden zijn. Het plezier van fietsen blijft voorop staan!!!
De crisis is gelukkig niet in staat om onze collectieve motivatie te doorbreken. Ik ben ervan overtuigd dat we na de maatregelen weer snel gezamenlijk de draad zullen oppakken. Ik zie er nu alweer naar uit!! Degenen die deze rubriek regelmatig lezen hebben meegekregen dat Marcel G drie weken geleden op onze laatste groepsrit bij 90 km moest lossen. Opvallend!! Naar nu blijkt is Marcel aansluitend behoorlijk ziek geworden. Gelukkig is hij inmiddels aan de beterende hand. Namens alle fietsvrienden hopen we dat je herstel zich snel doorzet Marcel en dat je snel weer mee kunt rijden!!! Hopelijk over enkele weken weer een regulier verslag van een groepsrit. Fingers crossed. In de tussentijd houdt afstand, blijf in vorm en blijf gezond !!
Marcinello uw rijdende reporter.
