Afgelopen week wordt door Marcel het plan opgeworpen om een voor ons nieuwe route vlakbij de Hoge Veluwe te gaan mountainbiken. Na de enthousiaste verhalen van verleden week, zijn we deze zondagochtend maar liefst met 10 FvW. Onbegrijpelijk, want we ‘moeten’ op onze vrije zondag al om half 8 aantreden bij de ESSO. Zelf ben ik blij dat broer Laurent niet al om 7u voor mijn neus staat, zodat ik nog even tijd heb om koffie voor onderweg te zetten.
De gratis parkeerplaats aan de Goorsteeg te Ede is toch bijna een uur rijden vanaf Wormer, dus alle tijd om verder te ontbijten in de auto. Daar aangekomen, treffen we Marco, Bas en ja ja zelfs Roel Knuppe is er weer eens bij! Leuk, maar we geven elkaar slechts de boks en ondanks dat we de neiging hebben om uren bij te kletsen, kleden we ons snel om.
Laurent test zijn fiets door een rondje op de parkeerplaats te rijden en hem even op het achterwiel te trekken wat resulteert in een hilarische landing op zijn rug. De rest van de ochtend rijdt hij uit schaamtegevoel achteraan haha.
Rond tien over half negen gaan we op weg. Letterlijk genomen want we rijden deze twee aan elkaar geknoopte routes voor het eerst en het blijkt dat de eerste kilometers over de weg oftewel rechte fiets- en bospaden gaan zonder ook maar een serieuze bocht tegen te komen. Goed voor de warming-up, maar er wordt natuurlijk gelijk gegeind over de route-keuze van onze grote leider Marcel. Nadat we de Lunterse Bosweg, Hessenweg en ellenlange kaarsrechte Immenweg achter ons laten, zien we na een minuut of 20 dat we eindelijk een parcours op gaan.
Maar wat is dat? Een bordje dat de MTB-route is afgesloten, waarschijnlijk nog vanwege de grote droogte en dus onbegaanbaarheid. Heel verstandig roept Roel: “wie zijn wij om dat te negeren en door te fietsen?” en iedereen denkt hij heeft gelijk, dus volgen we enigszins teleurgesteld de omleidingsbordjes verder over de Planken Wambuisweg. Het valt mee en al snel fietsen we op het parcours met de rode en paarse MTB-bordjes. We volgen eerst de rode.
Tijdens het achter elkaar aan stayeren, vragen we ons af hoe het kan dat je toch altijd zo dicht op elkaar rijdt, terwijl je je vooral in het begin voorneemt om afstand te houden? Omdat we adrenaline junkies of kinderen zijn, die het prachtig vinden om te rossen door de bossen. Wat is dit lekker zeg en het eerste ‘saaie’ stuk zijn we al snel vergeten.
Het is een prachtig onderhouden parcours met regelmatig mooie kombochten, die je natuurlijk zo hoog mogelijk moet pakken. Marcel wil al snel van kop af, omdat hij nog niet in topvorm is. Jeroen neemt het over en als 2 aanhangers rijden Frank en ik daar vlak achter. We weten exact van elkaar hoe we sturen, dus vaak gaat dit gepaard met een vrij hoog tempo. Vandaag echter niet, we doen rustig aan, omdat we weten dat Laurent, Enrico voor het eerst meerijden. Marcel die zich nog steeds achter zijn langzame herstel van Corona verschuilt haha en Ron nog wat onzeker lijkt.
We komen een leuk bultig stuk tegen en ik denk gelijk, gas erop en springen, maar als je niet hard genoeg gaat, land je niet op of net over de volgende bult, maar precies ervoor. Wat niet fijn is, dus dat doen we niet meer haha. Ik hoor Marcel genieten achter mij. We draaien en keren totdat we dronken zijn.
‘Edes Down Hill Billy only’ rijden we 2x, de eerste keer blijven we de rode bordjes volgen, de 2de keer de paarse richting Arnhem.
Als we in de buurt van De Ginkelse heide rijden krijgen we een flinke bui op ons kop, maar voordat het water in de schoenen loopt is het alweer droog. Marco roept dat hij het heerlijk vindt, waarschijnlijk omdat ik de zweetdruppels alweer aan zijn neus zie hangen.
Ron pakt een stuk op kop. Goed voor zijn zelfvertrouwen na zijn ribbreuken van een aantal maanden geleden. Na enige tijd laat Marcel een gaatje vallen en direct wordt er geroepen: “je kan hem niet bijhouden he?” Haha, Marcel kennende doet hij daar niet eens moeite voor, hij kan beter als geen ander zijn eigen tempo blijven rijden. Op het eerstvolgende open stuk gaat Ron weer naar achteren om geen burenruzie te ontketenen 😉
Er wordt regelmatig gestopt om wat te eten, de brillen schoon te maken en de sanitaire stop, waarbij ik mij iets kan herinneren uit een filmpje waarbij “Marco Moen poep aan je schoen” roept. Nou hij heeft een tijdje staan te peuteren om die rotzooi niet aan zijn pedaal te krijgen. Voor straf een eind vooruitrijden zodat we hem niet ruiken (en horen) haha 😉
Tijdens een volgende stop, heb ik mijn ‘EHBO-kit’ nodig om Jeroen te verbinden, die een krasje op zijn vinger heeft van een scherpe struik. Het is weer droog, dus we poetsen de brillen op en duiken het bos weer in.
Bij Roel schiet het op een stukje fietspad in zijn rug, maar kan gelukkig, hetzij iets rustiger dan wat we van hem gewend zijn, zijn weg vervolgen. Hij sluit zich aan bij de achterhoede, maar dat geeft niets want wij wachten continu op elkaar.
Net als iedereen, krijgt ook Marco het aan het einde wat zwaarder en gaat heel verstandig zijn tempo minderen, zodat hij geen brokken maakt en morgen weer gewoon aan het werk kan.
Jeroen beweert dat mountainbiken 3x zwaarder is dan racefietsen, logisch dat we na 50 km op de wortelklim de beentjes behoorlijk beginnen te voelen. Ik doe nog een aantal pogingen om Jeroen op te jutten de laatste kilometers, maar hij laat zich niet gek maken. In mijn ooghoek zie ik het felgele shirt van Enrico dichterbij komen en om een reactie uit te lokken roep ik ook nog een keer, “waarom rem je?” Haha, nou omdat ik bijna in een boom hing!
Na afloop is iedereen super enthousiast, we bedanken elkaar en ik vraag aan Laurent of hij lekker gereden heeft, die dit beaamt, omdat hij niet tot het uiterste heeft hoeven te gaan. Hij bedankt mij nog voor het vervangen van zijn wiellagers en voorband de avond ervoor……
Met slechts 300 hoogtemeters en voor mij een gemiddelde hartslag van slechts 137 bpm kan ik wel zeggen dat we voor ons doen heerlijk rustig gereden hebben en dat dit naar verhouding een vrij makkelijke rit was. Ook erg mooi met de bloeiende heide en prachtige bossen, dus zeker voor herhaling vatbaar.
Op de terugweg naar huis pauzeren we nog even bij de La Place langs de A1 voor een welverdiend kop koffie of kop soep.
Ondanks dat we vandaag geen streakers in het bos hebben gezien, die onderweg hun fietsbroek nog even binnenstebuiten moeten keren, hebben we ook weer een hoop lol gehad en daar draait het vooral om tijden het mountainbiken.
Thuis aangekomen gelijk maar even de fiets afspuiten, douchen en ruim op tijd op de bank om de F1 of tweede etappe van de Tour te kijken, die door Alaphilippe verdiend gewonnen wordt.
EdW
