Het is zondagmorgen. The day after. Fantastisch weer en uw rijdende reporter geniet met volle teugen van het uitzicht over de landerijen die worden overgoten door de opkomende ochtendzon.
Al snel gaan de gedachten terug naar gisteren. Dat kan ook niet anders want het piepen en kraken van het lijf zo vlak na het opstaan zorgt er wel voor dat de inspanning en de bijna fout gelopen gebeurtenis, waarover later meer, je daar actief aan herinnert. Stel voor je bent met een groep hobby fietsers met gemiddelde geboortejaren die over het algemeen tussen 1960 en 1970 zijn gelegen en je probeert een passende activiteit te verzinnen die rechtdoet aan je leeftijd. Wat doe je dan? Juist !; je gaat 250 !!!!! km fietsen op je vrije zaterdag.
Gistermorgen vertrokken we om 6 !!! uur met 13 man om deze uitdaging aan te gaan. Uiteraard allemaal in de oranje clubkleuren gestoken. Gekscherend wordt er onderweg ook wel vanuit de groep opgemerkt dat we het bereik voor onze sponsoren, aangebracht op de kleding, vandaag enorm vergroten. De sfeer is luchtig maar enige spanning in de groep is toch wel voelbaar. Gaat dit wel lukken? Een van de groepsleden vraagt spontaan om een vinger op te steken als je deze afstand al eens eerder gereden hebt. Het aantal vingers is bijzonder laag. De onderhuidse spanning laat zich dus verklaren. Desondanks hebben we er allemaal vertrouwen in en gaan we vol energie op pad. De route is, zoals te doen gebruikelijk weer tot in de puntjes voorbereid door onze Condor (Stephan).
Ook worden we vandaag begeleid door Hans van G, alias” lange pomp” die ons op de tussenstops zal voorzien van het broodnodige eten en drinken en reservematerialen. Top dat je er bij bent Hans !!
We rijden het eerste stuk over Purmerend waar we Rob P oppikken. Rob vond het even te vroeg om voorafgaand al richting Wormer te rijden. Via Purmerend en door het ontwakende Hoorn pikken we de West-Friese Dijk op. Dat is wel even wennen. Normaal gesproken als we hier fietsen is het altijd druk met recreanten. Vandaag vanwege het vroege tijdstip niet. Dat, in combinatie met een lichte rugwind en een fantastisch uitzicht over het IJsselmeer, maakt het eerste deel van de rit wel erg comfortabel. Bij Enkhuizen worden we opgewacht door Hans die een heerlijke kop koffie en een lekkere gevulde koek bij zich heeft. So far so good.We pakken de route oostwaarts op via de dijk Enkhuizen Lelystad. Altijd weer iets bijzonders. De gebruikelijke lekke banden vanwege de vele stenen op het wegdek blijven ons dit keer bespaard. Bij Lelystad volgen we de oevers van het IJsselmeer noordwaarts om vervolgens net onder Urk onze weg te vervolgen langs de oevers van het Ketelmeer. Om deze route op te pakken moeten we wel nog even een pittige brug langs de A6 beklimmen. We hebben er inmiddels al een kilometer of 90 opzitten.
De route langs het Ketelmeer is op dit tijdstip van de dag nog redelijk verlaten en het oranje lint kan zich vrij bewegen over het fietspad zonder al te attent te hoeven te zijn op de medeweggebruikers. Die verslapping leidt er toe dat even verderop Stephan en Jeroen de afslag naar de landzijde van de dijk missen. De rest niet. Met als gevolg een splitsing van de groep. In het vertrouwen dat er verderop wel weer een splitsing komt rijden beide groepen individueel door. Even verderop komt de groep weer bij elkaar. Ook Hans stond langs “het verkeerde deel” van de route dus hij mist ook het grootste gedeelte van de groep. Dit leidt er toe dat, in ieder geval bij uw rijdende reporter, dat de bidons leeg beginnen te raken. Gelukkig kan ik van Jeroen een klein voorradje overhevelen en komt et allemaal goed.
Uiteindelijk weer een hoge en lange brug en we draaien onze carbon rossen bij IJsselmuiden richting Kampen. Hoewel we onderweg regelmatig een gelletje en een energiereep verorberen wordt het nu wel ff tijd voor wat meer substantie. In Kampen aangekomen pakken we aan de oevers van de IJssel een lekker terras voor een kop koffie (en 1 thee graag) met appletaart. De uitbaatster van het terras is zeer goedgemutst maar komt ons even later toch melden dat de voorraad appeltaart net niet toereikend is voor de hele groep. Geen probleem want Simon is toch niet zo van de appeltaart. Na de pauze nog even bij de auto van Hans de voorraden aanvullen en we gaan weer op weg.
We zitten inmiddels ongeveer halverwege. Het volgende deel van de route leidt ons langs het Veluwemeer over fantastische fietspaden richting Elburg boven Nunspeet langs naar Harderwijk. Inmiddels is de rest van Nederland ook ontwaakt hetgeen er in resulteert dat de fietspaden ook drukker beginnen te worden. In deze omgeving zitten veel vakantieverblijven en dientengevolge ook mensen, vaak op gevorderde leeftijd, die eenmalig een elektrische fiets proberen te berijden. We staan op scherp dus om aanrijdingen te voorkomen. We besluiten al snel dat het beter is om achter elkaar te gaan rijden in plaats van in koppels van twee. Zelfs dan is het nog goed oppassen want ongeoefende weggebruikers krijgen het toch voor elkaar om soms de kruising te blokkeren om ter plekke ff uitgebreid te overleggen. We laten onze dag hier zeker niet door verpesten, die kan al net meer stuk inmiddels , en we laveren ons er veilig tussendoor. Bij Harderwijk aangekomen begint het toch bij de meeste wel te rommelen in het vooronder. Tijd voor de broodnodige calorieën.
Als echte sportmensen maak je natuurlijk een weloverwogen keuze voor het juiste voedsel voor zo’n prestatie als vandaag dus we besluiten te lunchen bij ……………. THE GOLDEN ARCHES ofwel McDonalds. De zaterdagkrachten aldaar worden rap aan de slag gezet om 14 Big Macs, friet met mayo en natuurlijk grote cola’s voor te breiden. Voor ons kleinste groepslid wordt nog even een kinderstoeltje geregeld J. Deze wordt al weer snel teruggeplaatst omdat we het vermoeden hebben dat hij zelfs dan de grond niet raakt met zijn benen. Het moet wel een grappig gezicht zijn. Al die ietwat gezette mannen in hun te strakke lycra op zeer serieuze fietsen die zich tegoed doen aan deze caloriebommen. Maar ja; je zult het maar nodig hebben voor de rest van je rit. We moeten immers nog wel 90 km voordat we hopelijk weer veilig thuis arriveren.
De tank zit weer vol en we steken het Wolderwijd over om vervolgens de, voor het gevoel, eindeloze Flevopolder in te draaien. Het voelt niet alleen zo maar het is soms ook zo. We rijden op een gegeven moment op een weg van meer dan 21 km rechtdoor totdat we de volgende afslag pas moeten nemen. Gelukkig hebben we daarvoor middels verlaten dijkwegen ook wel de mooie kant van de polder kunnen zien anders zou je je toch werkelijk afvragen wat ons heeft bewogen om deze route te kiezen. Toch zit er op deze weg nog een kleine gebeurtenis in het verschiet. Een berijder van een trekker slaat onverwacht linksaf en Jos en Rob die op dat moment voorop rijden weten hem op het nippertje te vermijden. PFOOOEEEHH.
Hoe bestaat het toch op zo’n verlaten weg zo’n situatie. Gelukkig loopt het goed af. Bij Almere Haven zien we weer de eerste tekenen van leven weer om ons heen. Hoewel bij ons het besef begint te komen dat we het met zijn alleen wel gaan halen en daardoor de spanning wat terugloopt moeten we toch alert blijven. Vanwege het mooie weer heeft de Almeerse bevolking massaal de waterlijn opgezocht en laten we daar nu precies rijden. Ook hier komt de ervaring in de groep weer bovendrijven en we passeren veilig Almere om vervolgens via Muiden richting Amsterdam te rijden. Daar worden we achter de Maxis opgewacht door Hans voor onze laatste stop voor het eindpunt. Het afstappen begint vanwege de strammer wordende spieren al zichtbaar lastiger te worden.De voorraden gevuld en niet te vergeten de blazen weer geleegd en we kunnen weer verder.
Oh ja; nog een onbenoemd puntje maar voor een volledig beeld wel belangrijk!! Met het vorderen van de leeftijd in de groep vordert ook de behoefte van sommige groepsleden om regelmatig dringend te verzoeken om even een plaspauze in te lassen. Dit gebeurt tijdens de gehele rit dan ook zeer regelmatig. Het aantal is vandaag gezien de afstand niet op een hand te tellen. De prostaat speelt natuurlijk een rol maar bij sommige van de groepsleden is het meer een kwestie van de laatste fase van de alcoholverwerking van de voorgaande dag. Het is tijd voor het laatste deel van de route. Nog circa 25 km te gaan. We zijn nauwelijks op weg of een voor ons rijdende bestuurder van een invalidevoertuig verliest de controle over zijn besturing omdat hij onder het rijden zijn jas uittrekt. Hij zwenkt naar de linkerkant van de weg en valt daar op zijn kant. De voorste twee koppels remmen stevig en weten er langs te rijden maar uw rijdende reporter en Theo hebben alleen nog links ruimte. Helaas geen ruimte genoeg en we eindigen beiden op de grond samen met de bestuurder van het invalidenvoertuig. Gelukkig blijven de verwondingen beperkt tot schaafwonden en blauwe plekken. De fiets van Theo heeft een slag in het wiel en de fiets van uw rijdende reporter heeft een afgelopen ketting. Gelukkig kunnen we na uitwisseling van gegevens met de tegenpartij weer verder. We laten volgende week de boel wel weer controleren bij onze huismecaniciens bij Piet de Wit.
Goede bijkomstigheid is dat de adrenaline plaats heeft gemaakt voor de vermoeidheid. Het eerste stuk lijkt zelfs iets makkelijke te gaan. Het laatste stuk over bekend terrein door Amsterdam Noord en via Poelenburg door het Kalf en de Zaanse Schans naar huis. Bij de brandweer nog even de spullen bij Hans uit de auto en het zit er op!!
We kunnen terugkijken op een fantastische dag en bovendien een fantastische prestatie. Een dag die we zeker niet snel zullen vergeten. Tijdens het schrijven begint het lijf zich al weer te versoepelen en begint uw rijdende reporter zich al weer stiekem af te vragen wat de volgende uitdaging weer zal worden. Iedereen bedankt voor de mooie dag en wie weet tot de volgende ……
Marcinello uw rijdende reporter
