Dit jaar kenmerkt zich door grote afwisselingen. De Covid crisis gooide begin dit jaar al snel roet in het eten. Deze crisis hebben we overwonnen door individuele trainingen en “collectieve” drive by zwaai by routes te rijden op een Covid verantwoorde manier. We hebben valpartijen gehad die gelukkig allemaal (relatief) goed afgelopen zijn en we hebben groepsleden weer terug zien keren na langdurige blessures en ziekte er zijn er gelukkig nog een paar op de goede weg naar snel herstel. Sinds enkele weken zijn we ook weer met onze volledige groep op zondagen op pad. Dat voelt na alle Covid ellende weer heerlijk. Laten we hopen dat dit zich zo doorzet.
Begin deze week hadden we weer een hoogtepunt voor de boeg. Met een deel van de groep gaan we elk jaar naar het buitenland. Dit jaar stond Italië op het programma. Dat lukte dit jaar niet. In plaats daarvan reisden we naar Limburg. Joep en uw rijdende reporter besloten reeds om zondagavond af te reizen omdat de eerste rit al op maandagochtend gepland stond om 11.00 uur. Fietsen achterop en een hotel geboekt in Maastricht om de volgende dag nog maar een klein stukje relaxed naar Epen te hoeven rijden. In opperbeste stemming arriveren we in Maastricht.
Wat kan er mis gaan zou je zeggen. Maar zoals de titel van het stukje al suggereert ups en downs volgen zich dit jaar op. We parkeren onze auto op het bewaakte terrein van het hotel en checken in. Bij het inchecken vragen we natuurlijk naar een veilige plek voor onze fietsen. We mogen ze mee naar binnen nemen en halen de fietsen direct op nadat we onze bagage met computers etc. in de kamer hebben gedropt. Binnen een aantal minuten staan we bij onze auto. WAT IS DAT!!!! Onze fietsen zijn in de paar minuten dat we binnen waren van de afgesloten drager gestolen. Over downs gesproken!!! We lopen nog zoekend rond, halen de politie erbij, die snel ter plaatse is en de camerabeelden controleert maar helaas alles zonder resultaat. Daar sta je dan zonder fietsen in Limburg. Gelukkig zijn er nog een aantal groepsleden die de volgende morgen pas richting Limburg rijden en voor ons vervangende fietsen kunnen ophalen. Wij nemen maar een stevige borrel om de pijn een beetje te verzachten maar langzaam begint het besef door te dringen dat we de fietsen niet meer terug zullen zien. Om eerlijk te zijn voelen we ons beiden zeer ellendig en slapen we er onrustig van. De volgende dag worden we op weg naar Epen gebeld door de hoteleigenaar en hij zegt ons toe dat hij zijn verzekering probeert aan te spreken om ons te proberen te compenseren. Fingers crossed want inmiddels is ook uit diverse belletjes duidelijk geworden dat wij vanuit onze eigen verzekeringen niet al te veel hoeven te verwachten.
In Epen aangekomen ontmoeten we de rest van de groep. Dit geeft de burger weer een beetje moed. We rijden de eerste geplande route van ca. 50 km. De stemming zit er goed in en de spieren kunnen even wennen aan de hoogteverschillen die we normaal niet tegenkomen. Helaas hebben Joep en uw rijdende reporter door het onverwachte gebruik van het reservematerieel wat materiaalpech maar dat kan de pret niet drukken. We genieten met volle teugen van de mooie omgeving en het fantastische weer en we sluiten de dag bijbehorend af met een gezamenlijke maaltijd waar onder het genot van een drankje de heroïsche rit van eerder die dag wordt besproken. Ook heeft Marcel G, die er dit jaar helaas niet bij kan zijn (je bent gemist vriend!!) een paar mooie woorden voorbereid. Op zijn verzoek leest Gerben ze op gepaste wijze voor en er volgt ook nog een begeleidend presentje voor iedereen. Dank Marcel!
Gedurende de dag en ook gedurende de rest van de week wordt de Tour de France gevolgd. Dat ziet er goed uit. Het lijkt er op dat we voor het eerst sinds tijden een Nederlandse ploeg met een tourwinnaar krijgen.
Dinsdag staat er een langere rit van ca. 87 km op het programma. De spiertjes moeten toch even wennen in het begin; zeker na de eerste klimmen van gisteren. Het is een fantastisch mooie dag met bijbehorende temperatuur. Gedurende onze rit die ons door prachtige landschappen in Duitsland, België en Nederland leidt loopt het kwik op tot 35 graden. Dat geeft wel even een extra dimensie en in combinatie met de hoogteverschillen
Is het al met al een stevige rit. Tussendoor vullen we bij de tussenstops de energievoorraad natuurlijk aan met vlaai en we vullen waar we kunnen de bidons bij om ook het vochtgehalte op peil te houden. Op de klim naar de top van de Vaalserberg (ja die lange) richting het drielandenpunt ontstaat een scheiding in de groep. Uw rijdende reporter arriveert op de “top” samen met Edwin en Walter waar we van een welverdiend softijsje genieten alvorens we de afdaling richting Epen voltooien.
’s Avonds wordt het drinktempo van overdag door sommige groepsleden op hetzelfde tempo voortgezet tijdens het verorberen van de Pizza. Het gevolg is dat sommige groepsleden er de volgende dag ff wat minder fris bij staan op het tijdstip van vertrek.
Er staat weer een mooie rit op het programma. Het oranje lint slingert zich afwisselend door België en Nederland om bij Eijsden bij de pont over de Maas te arriveren. Natuurlijk heeft onze reislei(ij)der Stephan zich voorbereid op het feit dat wij geen mondkapjes bij ons hebben. Na ons eerst even lekker te laten mopperen trekt hij met een glimlach van oor tot oor een voorraadje mondkapjes uit zijn rugzak. Probleem opgelost. Aan de overkant in België wacht ons direct een stevige klim waarna we de Maas richting Maastricht volgen. Daar gaan we natuurlijk niet zomaar voorbij. Op het Vrijthof trakteren we ons zelf op een heerlijke vlaai met koffie. We zitten wel lekker en genieten van het op zijn tijd aantrekkelijke uitzicht.
Op de terugrit rijdt Walter tijdens een afdaling op een steen met een snakebite als gevolg. Onze altijd aanwezige ANWB Edwin zorgt natuurlijk weer vlot voor de vervanging van de binnenband. Helaas niet vlot genoeg om de ergernis van een lokale boer te voorkomen. Hij komt vol gas met een grote tractor tussen de groepsleden, die aan beide kanten van de weg staan te wachten, aanrijden. Vervolgens steekt hij achteruit zijn erf op waarbij Theo door een sprong met zijn fiets in zijn handen nog net uit de weg kan springen. De boer stapt uit en is kennelijk met zijn verkeerde been uit bed gestapt. Dit licht hij verbaal en druk gebarend nog eens toe. We uiten ons ongenoegen over de bijna-botsing met Theo in duidelijke bewoordingen en we nodigen de boer uit om hier nog even over te komen praten. Gelukkig doet hij dat niet want dan had het toch wat minder gezellig geworden. Met de adrenaline nog in ons lijf voltooien we de rest van onze rit. Wederom een memorabele !!
Rob H die inmiddels ook aangehaakt is rijdt met nog enkele enthousiastelingen een lus extra met daarin de klim naar Camerig. Het weer blijft ons goedgezind en ’s avonds genieten we van grote wielerverhalen tijdens het diner in de tuin bereid door onze chef-koks Jeroen en Rob.
Donderdag is de dag van de het klimmen. Er staan er tien gepland op de route. Hoewel de klimmen in Limburg niet al te lang zijn, zijn ze wel venijnig. De oranje colonne doorstaat ze met glans en we belanden na 55 kilometer in Valkenburg. Daar trakteren we, nu we er toch weer zijn, ons zelf op een lekkere vlaai. Gelukkig is het vandaag iets minder warm waardoor het minder zwaar lijkt. Na de pauze is het wel direct vol op de pedalen de Keuterberg op. Deze berg heeft een groot stijgingspercentage in het begin. Uw rijdende reporter waarschuwt nog een paar mederijders om op tijd te schakelen. De klim begint en …… $%@**^%^ (gecensureerd) uw rijdende reporter blijkt nog op het grote buitenblad te rijden. Dat gaat ff goed maar niet lang. Na een klein stukje lopen is er weer gelegenheid om op te stappen en gaat de oranje trein verder naar de volgende klimmen. Uiteraard niet nadat er enig “opbouwend” commentaar is geleverd richting de schrijver van dit stuk. Zoals te doen gebruikelijk wordt de route altijd minutieus voorbereid en precies volgens plan belanden we op de een na laatste klim van de dag bij de ijsboerderij. Volgens de recensies een aanrader. En inderdaad het ijsje smaakt heerlijk!!
Nog een afdaling en dan wordt de reserves nog even aangesproken voor het “Klein Zwitserland” klimmetje. Al met al weer een fantastische dag die wordt afgesloten met mooie woorden van Stephan en de uitreiking van de bekende kilometerpaaltjes met daarop de lokale klimmen.
Het zit er op, althans voor de meesten. Er zijn nog enkele enthousiastelingen die vrijdag voor het vertrek nog even een ritje doen. Achteraf niet zo’n verstandige keus wanneer je een vlaai wilt meenemen van de lokale bakker komt uw rijdende reporter achter. Tegen elf uur is de bakker, vanwege de inkopen van medegroepsleden op 1 vlaai na uitverkocht. Geen keuze maar gelukkig is er in ieder geval nog eentje.
Het is nu zaterdag. Iedereen is weer thuis. Helaas is de Nederlandse zeepbel in de Tour de France net hard uiteen gespat. Geen gele moorkoppen bij de Jumbo zie ik uit doorgaans betrouwbare bron, op de whatsapp.
Het kan de pret en het plezier van de week, zelfs ondanks alle tegenslagen, niet verpesten. We kunnen allemaal weer terugkijken op een memorable week want dat was het tenslotte weer ondanks of mischien wel dankzij alle ups en downs.
Dank aan alle groepsleden die zich met de organisatie hebben bemoeid.
Tot het volgende verslag.
Marcinello uw rijdende reporter.