De rijdende reporter is niet dood; hij leeft!!!
Lange tijd heeft het wielerbestaan en een drukke agenda in de weg gestaan van nieuwe schrijfinspiratie maar ik doe nu toch maar even een poging.
Ook wel een mooi moment om even terug te blikken op het jaar. Er is immers genoeg gebeurd.
Sinds het begin van het jaar is de groep, op een incidentele gastrijder na, redelijk stabiel van samenstelling geweest. De enige uitzondering hier op is onze Heintje Davids van de fietsvrienden Marcel (DL)die zijn fietsbroek enkele jaren geleden aan de spreekwoordelijke wilgen had gehangen en medio dit jaar als een duvel uit een doosje weer terugkeerde in de groep. Welkom terug Marcel. Behoudens het feit dat je lekker veel volume meebrengt om ons uit de wind te rijden (wel ff doortrainen aub) hebben we al weer genoten van je humor.!
Aan het begin van het jaar heeft een groot deel van de groep hard getraind om een surrogaat ronde IJsselmeer te rijden. Dat wil zeggen een eigen uitgezette route (met vakkundige begeleiding van Hans) richting Enkhuizen, Zwolle/Kampen en via Harderwijk en de Flevopolder weer terug. 260 km maar liefst met het venijn in de staart.
Volgens mij zijn ze bij Mc Donalds in Harderwijk nog steeds niet uitgesproken over de oranje, licht gezette, groep sportievelingen in iets te strakke tenues, die met twintig man het terras heeft bestormd voor de inname van het nodige “ sportvoer” . Volgens mij krijgen ze niet elke dag een bestelling van 21 Big Mac Menu’s ( hier opeten graag !!). Ik vermoed dat ze ook wel ff hebben gedacht van waar hangt de camera?
Aan het einde van de rit begint de humor in de groep over het algemeen nog slapper te worden en ebt de grootste scherpte wel een beetje weg om plaats te maken voor vermoeidheid en pijn in de edele delen, de schouders , het achterwerk en vul maar in.
Als juist op dat moment een bestuurder van een invalidevoertuig besluit om onder het rijden zijn jas even uit te trekken zijn ineens alle ingrediënten voor, om het in Gillis termen uit te drukken, CATASTROFE, aanwezig.
En zo geschiedde het dat Theo en ondergetekende over de inmiddels gekantelde invalidewagen met bestuurder heen vielen. Gelukkig viel de schade mee. De schrik was er niet minder om. Theo een krom wiel en ondergetekende enkele weken een souvenir middels een blauwe plek op het toch al zo belaste achterwerk. Maar gelukkig, ook voor de bestuurder van de invalidewagen, goed afgelopen.
Ik ga maar een beetje willekeurig door het seizoen heen en herinner me ook nog een rit die we maakten naar Camperduin. Op de heenweg kwamen we in het vroege voorjaar bij Dirkshorn in een forse regenbui terecht. Precies op een plek waar we, behalve strak tegen de gevel van de kerk eigenlijk niet goed konden schuilen. Het gevolg laat zich raden. Verkleumt weer op de fiets om je zelf droog te rijden. Met de lage voorjaarstemperatuur en een vleugje wind er overheen is dat toch wel een uitdaging. Bij Camperduin aangekomen op het terras onder een wollen deken weer een poging doen om op te warmen. Dit lukte uw rijdende reporter met een forse hoeveelheid isolerend spek al niet laat staan iemand als Ron (S) die een zeer bescheiden volume representeert. Ron is van de omvang en lengte dat hij in staat is om een salto in een TL buis uit te voeren. Volgens mij heeft Ron het nog koud als hij aan de terugweg terugdenkt!
We zijn dit jaar alle kanten weer opgereden onder de bezielende leiding van onze navigatiespecialisten Stephan en Simon. Het verbaast me iedere keer weer dat de route naar een bekende bestemming toch weer nieuwe wegen oplevert zodat je denkt; ik weet waar we naar toe gaan maar ik ben hier toch nog nooit geweest. Complimenten hoor mannen; goed werk!! Ook., en dat is al vaker uitgesproken, is het werk wat achterin de groep verricht wordt zeer belangrijk voor de veiligheid alle fietsvrienden. Hier vindt je vaak Marcel en Edwin terug. Overigens ook de mannen die de ANWB ploeg vormen binnen de ploeg fietsvrienden. Het is telkens weer bewonderingswaardig om te zien hoe de grote blote handen van Edwin het voor doen komen alsof het super simpel is om een band ff van je velg af te trekken.
Uw rijdende reporter is in Juni dit jaar ook nog op fietsavontuur geweest met fietsvriend Joep naar Bormio (IT) om daar o.a de Stelvio te slechten. Dat is nog wel ff een dingetje kan ik inmiddels uit ervaring vertellen. Het laat zich het beste omschrijven als prachtig en uitdagend.
Met deze ervaring op zak hoop je natuurlijk wat makkelijker deel te nemen aan een fietsvakantie die we dit jaar hadden bij de Mont Ventoux. Nou dat valt ff vies tegen. De tussenliggende zomervakantie heeft nu niet bepaald positief bijgedragen aan de voorbereiding voor de fietsvakantie.
Begin September was het weer zover. Met zijn twintigen zijn we afgereisd naar de Ventoux.
Jammer genoeg konden Ronald en Rob dit jaar niet mee. Helaas mannen maar we rekenen weer op jullie aanwezigheid volgend jaar!!. Ronald had nog wel even zijn tuin “traditioneel” beschikbaar gesteld voor de voorbespreking, Gezellig en weer top geregeld!!
Het weer was dit jaar ook weer uitstekend op onze fietsvakantie met uitzondering van een dag die we geheel in de sportieve sfeer van de week met een wijnproeverij hebben ingevuld.
Het uitspugen van de geproefde (21!) wijnen lukte niet erg goed maar dit kwam de sfeer zeker ten goede. Overigens het toegenomen brandstofverbruik van de auto’s op de terugweg was recht evenredig te verklaren door de hoeveelheid “souvenirs” die we bij de lokale wijnhandel hebben gekocht.
Walter zorgde voorafgaand aan het Ventoux tripje ook nog even voor een verassing. Hij bleek al een aantal dagen Corona onder de leden te hebben. Gelukkig kon hij samen met Ron 2 dagen later nog aansluiten.
De beklimmingen bij de Ventoux zijn best pittig maar we hebben het allemaal weer doorstaan zonder ongelukken of valpartijen. De sfeer en de organisatie waar weer van groteklasse.
Het blijft toch altijd bijzonder om met zo’n grote groep met diverse mannen met zoveel lol en zonder onvertogen woorden een week de sportieve uitdagingen aan te gaan.
Ik zie al weer uit naar volgend jaar !!
Op het moment dat ik dit stuk schrijf, begin november, heeft de herfst nu uiteindelijk toch maar besloten om acte de préséance te geven. Enkele buitjes vandaag en de voorspelling voor morgen (zondag) is kort samengevat bagger.
Het oranje peloton heeft zich zoals te doen gebruikelijk weer opgesplitst in een aantal subgroepen die overigens te pas en te onpas ook door elkaar heen lopen. Zo is er een kleinere ploeg die zich, vaak met aangepast materiaal, op de weg blijft concentreren en is er een groep die zondag morgen zeer vroeg uit de veren gaat en los gaat in het terrein op de MTB. Ook is er een strandploeg en tegenwoordig ook een virtuele Zwiftploeg. Kortom keuze te over om de winter weer sportief te overleven en ook wel leuk om ter afwisseling toch een poosje wat andere activiteiten te verrichten.
Buiten deze activiteiten hebben we ook in de winter nog de maandelijks borrel bij Groen Geel waar we ook de slappe humor en de sterke verhalen kunnen blijven trainen.
Ik denk al met al genoeg om er zeker van te zijn dat we in dit voorjaar weer met zijn allen paraat staan.
Tot de volgende schrijfinspiratie.
Marcinello uw rijdende reporter.
